اهمیت حفظ قرآن و پاداش پدر و مادر حافظ قرآن
سخنرانی در مورد اهمیت حفظ قرآن و پاداش پدر و مادر حافظ قرآن توسط آقای بهرام محسنی نسب در هیأت نبی اکرم (ص) در تاریخ ۹۸/۰۹/۲۹
احادیث بیان شده در سخنرانی:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: الْحَافِظُ لِلْقُرْآنِ الْعَامِلُ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرَامِ الْبَرَرَةِ.
امام صادق عليه السّلام فرمود: حافظ قرآن و عملكننده به آن، همنشين با فرشتگان كرام و شايسته حضرت حق مىشود. (شاید منظور از حافظ قرآن حفظ کننده شئون قرآن باشد و برپا کننده قرآن در وجود خود باشد.)
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 2، ص 603، ح 2-وسائل الشيعة، ج 6، ص 176، ح 7667
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): مَن أعطاهُ اللّه ُحِفظَ كتابِهِ فَظَنَّ أنَّ أحَدا اُعطيَ أفضَلَ مِمّا اُعطيَ فقد غَمَطَ أفضَلَ النِّعمَةِ
رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: هر كه خدا نعمت حفظ كتاب خود را به او عطا كند و آن كس گمان كند كـه بـه ديگران نعمتي بزرگتر از اين نعمت داده شده، بي‌گمان نسبت به بزرگ‌ترين نعمت تحقير و ناسپاسي روا داشته است.
میزان الحکمه جلد 10 حدیث 16472
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): عَدَدُ دَرَجِ الْجَنَّةِ عَدَدُ آيِ الْقُرْآنِ فَإِذَا دَخَلَ صَاحِبُ الْقُرْآنِ الْجَنَّةَ قِيلَ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ لِكُلِّ آيَةٍ دَرَجَةٌ فَلَا تَكُونُ فَوْقَ حَافِظِ الْقُرْآنِ دَرَجَةٌ.
رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: شماره درجات بهشت به اندازه شمارههاى آيات قرآن است. پس چون يكى از اهل قرآن وارد بهشت شود، به او گفته مىشود: بخوان و بالا بيا، براى هر آيه يك درجه؛ پس بالاتر از جايگاه حافظ قرآن درجهاى نيست.
مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج 4، ص 231، ح 4567
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ حَتَّى يَسْتَظْهِرَهُ وَ يَحْفَظَهُ أَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ وَ شَفَّعَهُ فِي عَشَرَةٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ كُلُّهُمْ قَدْ وَجَبَتْ لَهُمُ النَّارُ.
رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: هر که قرآن را چنان بخواند که آن را به خاطر بسپارد و از یاد نبرد خداوند او را وارد بهشت کند و در مورد ده نفر از خانواده‌اش که در اثر گناهان آتش بر همه آنان لازم شده است او را شفیع آنان گرداند.
وسائل الشيعة، ج 6، ص 169، ح 7649
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): مَنْ نَسِيَ سُورَةً مِنَ الْقُرْآنِ مُثِّلَتْ لَهُ فِي صُورَةٍ حَسَنَةٍ وَ دَرَجَةٍ رَفِيعَةٍ فِي الْجَنَّةِ فَإِذَا رَآهَا قَالَ مَا أَنْتِ مَا أَحْسَنَكِ لَيْتَكِ لِي فَيَقُولُ أَ مَا تَعْرِفُنِي أَنَا سُورَةُ كَذَا وَ كَذَا وَ لَوْ لَمْ تَنْسَنِي رَفَعْتُكَ إِلَى هَذَا.
حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه سورهاى از قرآن را فراموش كند آن سوره در بهشت بصورتى زيبا و مقامى بلند در برابرش نمودار گردد و چون او را ببيند گويد: تو كيستى؟ وه كه چه اندازه زيبائى كاش تو برای من بودى؟ گويد: آيا مرا نشناسى؟ من فلان سورهام و اگر تو مرا فراموش نكرده بودى به اين درجه تو را مي‌رساندم؟
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 2، ص 607، ح 2- وسائل الشيعة، ج 6، ص 193، ح 7709
—————————
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ وَ هُوَ شَابٌّ مُؤْمِنٌ اخْتَلَطَ الْقُرْآنُ بِلَحْمِهِ وَ دَمِهِ وَ جَعَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرَامِ الْبَرَرَةِ وَ كَانَ الْقُرْآنُ حَجِيزاً عَنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَقُولُ يَا رَبِّ إِنَّ كُلَّ عَامِلٍ قَدْ أَصَابَ أَجْرَ عَمَلِهِ غَيْرَ عَامِلِي فَبَلِّغْ بِهِ أَكْرَمَ عَطَايَاكَ قَالَ فَيَكْسُوهُ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ حُلَّتَيْنِ مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ وَ يُوضَعُ عَلَى رَأْسِهِ تَاجُ الْكَرَامَةِ ثُمَّ يُقَالُ لَهُ هَلْ أَرْضَيْنَاكَ فِيهِ فَيَقُولُ الْقُرْآنُ يَا رَبِّ قَدْ كُنْتُ أَرْغَبُ لَهُ فِيمَا هُوَ أَفْضَلُ مِنْ هَذَا فَيُعْطَى الْأَمْنَ بِيَمِينِهِ وَ الْخُلْدَ بِيَسَارِهِ ثُمَّ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ فَيُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ اصْعَدْ دَرَجَةً ثُمَّ يُقَالُ لَهُ هَلْ بَلَّغْنَا بِهِ وَ أَرْضَيْنَاكَ فَيَقُولُ نَعَمْ قَالَ وَ مَنْ قَرَأَهُ كَثِيراً وَ تَعَاهَدَهُ بِمَشَقَّةٍ مِنْ شِدَّةِ حِفْظِهِ أَعْطَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَجْرَ هَذَا مَرَّتَيْنِ.
– الكافي (ط – الإسلامية)، ج 2، ص 603، ح 4- وسائل الشيعة، ج 6، ص 177، ح 7670
امام صادق عليه السّلام فرمودند: هر كه در حال جوانى قرآن بخواند و با ايمان هم باشد قرآن با گوشت و خونش بياميزد و خداى عز و جل او را با فرشتگان پيغام برنده و نيك‌رفتارش رفيق كند و قرآن براى او در روز قيامت پرده و مانعى از آتش باشد و گويد: بار پروردگارا هر كارگرى به مزد كار خويشتن رسيده جز كارگر من، پس گرامىترين عطاهاى خود را به او برسان، فرمود: پس خداى عزيز و جبار دو جامه از جامههاى بهشتى به او بپوشاند و بر سرش تاج كرامت نهاده شود، سپس به قرآن گفته شود: آيا ما تو را درباره اين شخص خشنود كرديم؟ قرآن گويد: بار پروردگارا من برتر از اين درباره او ميل داشتم، پس نامه امان (از دوزخ را) بدست راستش دهند و فرمان جاويدان ماندن در بهشت را در دست چپش گذارند و وارد بهشت گردد، پس به او گفته شود: بخوان (قرآن را) و يكدرجه بالا برو. سپس به قرآن گويند: آيا آنچه تو خواستى به او رسانديم و تو را خشنود كرديم؟ گويد: آرى، حضرت فرمود: هر كس قرآن را بسيار بخواند و با اينكه حفظ آن (بر او) دشوار است آن را بذهن خويش بسپارد خداى عز و جل دو بار پاداش آن را به او بدهد.
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): أَنَّ الْقُرْآنَ يَأْتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِالرَّجُلِ الشَّاحِبِ يَقُولُ لِرَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَا رَبِّ هَذَا أَظْمَأْتُ نَهَارَهُ وَ أَسْهَرْتُ لَيْلَهُ وَ قَوَّيْتُ فِي رَحْمَتِكَ طَمَعَهُ وَ فَسَّحْتُ فِي مَغْفِرَتِكَ أَمَلَهُ فَكُنْ عِنْدَ ظَنِّي فِيكَ وَ ظَنِّهِ. يَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى أَعْطُوهُ الْمُلْكَ بِيَمِينِهِ وَ الْخُلْدَ بِشِمَالِهِ وَ اقْرِنُوهُ بِأَزْوَاجِهِ مِنَ الْحُورِ الْعِينِ وَ اكْسَوْا وَالِدَيْهِ حُلَّةً لَا يَقُومُ لَهَا الدُّنْيَا بِمَا فِيهَا فَيَنْظُرُ إِلَيْهِمَا الْخَلَائِقُ فَيُعَظِّمُونَهُمَا وَ يَنْظُرَانِ إِلَى أَنْفُسِهِمَا فَيَعْجَبَانِ مِنْهَا فَيَقُولَانِ يَا رَبَّنَا أَنَّى لَنَا هَذِهِ وَ لَمْ تَبْلُغْهَا أَعْمَالُنَا فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَعَ هَذَا تَاجُ الْكَرَامَةِ لَمْ يَرَ مِثْلَهُ الرَّاءُونَ وَ لَمْ يَسْمَعْ بِمِثْلِهِ السَّامِعُونَ وَ لَا يَتَفَكَّرُ فِي مِثْلِهِ الْمُتَفَكِّرُونَ فَيُقَالُ هَذَا بِتَعْلِيمِكُمَا وَلَدَكُمَا الْقُرْآنَ وَ بِتَصْيِيرِكُمَا إِيَّاهُ بِدِينِ الْإِسْلَامِ وَ بِرِيَاضَتِكُمَا إِيَّاهُ عَلَى حُبِّ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ وَ عَلِيٍّ وَلِيِّ اللَّهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا وَ تَفْقِيهِكُمَا إِيَّاهُ بِفِقْهِهِمَا لِأَنَّهُمَا اللَّذَانِ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ لِأَحَدٍ عَمَلًا إِلَّا بِوَلَايَتِهِمَا وَ مُعَادَاةِ أَعْدَائِهِمَا وَ إِنْ كَانَ مَا بَيْنَ الثَّرَى إِلَى الْعَرْشِ ذَهَباً يَتَصَدَّقُ بِهِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَتِلْكَ الْبِشَارَاتُ الَّتِي يُبَشِّرُونَ بِهَا وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنِينَ شِيعَةِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ مَنْ تَبِعَهُمَا مِنْ أَخْلَافِهِمْ وَ ذَرَارِيِّهِم
– بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج89، ص 31، ح 34
رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: قرآن روز قیامت، مردی لاغر و رنگ پریده را می‌آورد و به پروردگار خویش عزوجل می‌گوید این شخص کسی است که من روزش را با تشنگی و شبش را به بیداری گرفته بودم و طمع او را به رحمت تو قوی کرده بودم و آرزویش را به مغفرت تو گسترده بودم، پس براساس گمان من و گمان او به تو، درباره‌اش عمل کن. خدا می‌فرماید: ملک را به دست راستش و جاودانگی را، به دست چپش قرار دهید و حورالعین را به ازدواج او درآورید و پدر و مادرش را زیوری دهید که تمام دنیا و آن چه در آن است به ارزش آن نباشد. پس همه به پدر و مادر این فرد می‌نگرند و منزلت آن دو را عظیم می‌شمرند. این پدر و مادر به خود نگریسته و از مقام خویش در شگفتی فرو رفته و می‌پرسند: پروردگارا، این عظمتی که ما به آن دست یافته‌ایم از کجاست در حالی که اینها در اعمال ما نرسیده؟ خدای عزوجل می‌فرماید و با این تاج کرامت نمی‌بیند مثل آن را بینندگان و نمی‌شنود مانند آن را شنوندگان و فکر نمی‌کند مثل آن را متفکران. پس گفته می‌شود: این عظمت به سبب آموختن قرآن به فرزندتان و تربیت او برای دین اسلام و به زحمت شما دو در راه محبت محمد رسول خدا و علی ولی خدا صلوات الله علیهما می‌باشد و آموختن علم آن دو برای اینکه خداوند قبول نمی‌کند از کسی عملی را مگر به ولایت آن دو و دشمنی با دشمنان آن دو هرچند آنچه بین خاک تا عرش است طلا صدقه دهد در راه خدا پس به آن بشارت داده در گفتار خدای عز و جل «و بشارت بده به مومنین شیعه محمد و علی و کسی که پیروی می‌کند آن دو را از پیشینیان و فرزندان آنها.»