عظمت حضرت زهرا (س)
سخنرانی در مورد عظمت حضرت زهرا (س)، حضرت زهرا (س)، در آیه نور، همراهی حضرت زهرا (س) در آخرت و هدایت با ایمان به حضرت زهرا (س) توسط آقای بهرام محسنی نسب در هیئت نبی اکرم (ص) در تاریخ ۹۷/۱۱/۱۸
احادیث بیان شده در سخنرانی:
حضرت زهرا (س) در آیه نور
عَنْ صَالِحِ بْنِ سَهْلٍ الْهَمْدَانِيِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى- اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكاةٍ فَاطِمَةُ ع فِيها مِصْباحٌ الْحَسَنُ- الْمِصْباحُ فِي زُجاجَةٍ الْحُسَيْنُ- الزُّجاجَةُ كَأَنَّها كَوْكَبٌ دُرِّيٌ فَاطِمَةُ كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ بَيْنَ نِسَاءِ أَهْلِ الدُّنْيَا- يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَكَةٍ إِبْرَاهِيمُ ع- زَيْتُونَةٍ لا شَرْقِيَّةٍ وَ لا غَرْبِيَّةٍ لَا يَهُودِيَّةٍ وَ لَا نَصْرَانِيَّةٍ- يَكادُ زَيْتُها يُضِيءُ يَكَادُ الْعِلْمُ يَنْفَجِرُ بِهَا- وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نارٌ نُورٌ عَلى نُورٍ إِمَامٌ مِنْهَا بَعْدَ إِمَامٍ- يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ يَهْدِي اللَّهُ لِلْأَئِمَّةِ مَنْ يَشَاءُ- وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ قُلْتُ أَوْ كَظُلُماتٍ قَالَ الْأَوَّلُ وَ صَاحِبُهُ- يَغْشاهُ مَوْجٌ الثَّالِثُ- مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ ظُلُمَاتٌ الثَّانِي- بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ مُعَاوِيَةُ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ فِتَنُ بَنِي أُمَيَّةَ- إِذا أَخْرَجَ يَدَهُ الْمُؤْمِنُ فِي ظُلْمَةِ فِتْنَتِهِمْ- لَمْ يَكَدْ يَراها وَ مَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً إِمَاماً مِنْ وُلْدِ فَاطِمَةَ ع- فَما لَهُ مِنْ نُورٍ إِمَامٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ قَالَ فِي قَوْلِهِ- يَسْعى نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ أَئِمَّةُ الْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ تَسْعَى بَيْنَ يَدَيِ الْمُؤْمِنِينَ وَ بِأَيْمَانِهِمْ حَتَّى يُنْزِلُوهُمْ مَنَازِلَ أَهْلِ الْجَنَّةِ.
صالح بن سهل همدانى گويد امام صادق عليه السلام راجع بقول خداى تعالى (آيه 80 سوره نور كه بآيه نور معروفست در تأويل آن چنين فرمود) «خدا نور آسمانها و زمين است، حكايت نور او چون فانوسى است» آن فانوس فاطمه عليها سلام است «كه در آن فانوس چراغيست» آن چراغ حسن است «چراغ در آبگينه است» آبگينه حسين است «آبگينه مانند اختر درخشانى است» آن اختر درخشان فاطمه است در ميان زنان جهان «از درخت پر بركتى برافروزد» آن درخت حضرت ابراهيم (ع) است «درخت زيتونى است نه خاورى و نه باخترى» نه يهودى و نه نصرانى «كه نزديكست روغنش برافروزد» نزديكست علم از آن بجوشد «اگر چه آتشى باو نرسد، نوريست روى نورى» از فاطمه امامى پس از امامى آيد «خدا هر كه را خواهد بنور خود رهبرى كند» هر كه را خدا خواهد بامامان رهبرى كند «و خدا براى مردم مثلها ميزند» همدانى گويد: عرضكردم: (تأويل اين كلمات را بفرمائيد) «يا مانند تاريكيها» فرمود: اولى و رفيقش باشند «موجى او را فرا گرفت» سومى است روى آن موجى بود، «اينها ظلماتى است» آن موج دومى است «كه برخى زير برخى متراكمند» معاويه لعنه اللَّه و فتنههاى بنى اميه است [فتنه های بی امیه چنان بود که در آن زمان منفورترین نامها نام علی و فاطمه (ع) بود] «چون كسى دستش را بيرون كند نزديك نيست كه آن را ببيند» حال مؤمن است در تاريكى فتنه بنى اميه (فجايع بنى اميه بر مؤمنين احاطه كند و آنها را سرگردان نمايد) «و كسى كه خدا براى او نورى مقرر نفرموده» يعنى امامى از اولاد فاطمه عليها السلام ندارد «هيچ نورى براى او نباشد» روز قيامت امامى نداشته باشد و در باره قول خداى تعالى (12 سوره 57) «نور آنها از پيش رو و طرف راست ميشتابد» فرمود:روز قيامت ائمه مؤمنين از پيش رو و طرف راست مؤمنين ميشتابند تا ايشان را بمنازل اهل بهشت وارد سازند.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 1، ص 195، ح 5
منفور بودن نام حضرت زهرا (س)
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَيْسَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ بَقْلَةٌ أَشْرَفُ وَ لَا أَنْفَعُ مِنَ الْفَرْفَخِ وَ هُوَ بَقْلَةُ فَاطِمَةَ ع ثُمَّ قَالَ لَعَنَ اللَّهُ بَنِي أُمَيَّةَ هُمْ سَمَّوْهَا بَقْلَةَ الْحَمْقَاءِ بُغْضاً لَنَا وَ عَدَاوَةً لِفَاطِمَةَ ع.
بر روى زمين هيچ سبزى ارزشمندتر و سودمندتر از خرفه، وجود ندارد و آن، سبزى حضرت فاطمه عليها السّلام است.آن‌گاه فرمود: خداوند بنو اميه را لعنت كند! آنان به خاطر كينه با ما و دشمنى با فاطمه عليها السّلام خرفه را سبزى نادان ناميدند.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 6، ص 367، ح 1
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِيَّاكُمْ وَ ذِكْرَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ ع فَإِنَّ النَّاسَ لَيْسَ شَيْءٌ أَبْغَضَ إِلَيْهِمْ مِنْ ذِكْرِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ ع.
امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: بپرهيزيد از اينكه نام على عليه السّلام و فاطمه عليها السّلام را [در ميان مخالفان] ببريد، زيرا در ميان [اين] مردم چيزى منفورتر از نام على و فاطمه عليهما السّلام نيست.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 8، ص 159، ح 156
هدایت با ایمان به حضرت زهرا (س)
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع فِي قَوْلِهِ تَعَالَى- قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْنا (البقرة: 136) قَالَ إِنَّمَا عَنَى بِذَلِكَ عَلِيّاً ع وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ وَ جَرَتْ بَعْدَهُمْ فِي الْأَئِمَّةِ ع ثُمَّ يَرْجِعُ الْقَوْلُ مِنَ اللَّهِ فِي النَّاسِ فَقَالَ فَإِنْ آمَنُوا يَعْنِي النَّاسَ بِمِثْلِ ما آمَنْتُمْ بِهِ يَعْنِي عَلِيّاً وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ وَ الْأَئِمَّةَ ع فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما هُمْ فِي شِقاقٍ.
امام باقر عليه السلام راجع بقول خداى تعالى: «بگوئيد بخدا و آنچه بسوى ما نازل شده ايمان آورديم» فرمود: مقصود از اين خطاب على عليه السلام و فاطمه و حسن و حسين است و پس از ايشان در باره ائمه عليهم السلام جاريست، سپس گفتار خدا متوجه مردم مى‌شود و ميفرمايد: «پس اگر ايمان آوردند (يعنى مردم) بآنچه شما ايمان آوردهايد (مقصود على و فاطمه و حسن و حسين و ائمه عليهم السلاماند) هدايت يافتهاند و اگر رو گردان شدند، ايشان در راه خلاف و دشمنى هستند- 131 سوره 2-».
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 1، ص 415، ح 19
نام حضرت زهرا (س) مانع فقر
قَالَ أَبُوا الْحَسَنِ مُوسَى (A): لَا يَدْخُلُ الْفَقْرُ بَيْتاً فِيهِ اسْمُ مُحَمَّدٍ أَوْ أَحْمَدَ أَوْ عَلِيٍّ أَوِ الْحَسَنِ أَوِ الْحُسَيْنِ أَوْ جَعْفَرٍ أَوْ طَالِبٍ أَوْ عَبْدِ اللَّهِ أَوْ فَاطِمَةَ مِنَ النِّسَاءِ.
امام كاظم عليه السّلام مى‌فرمود:خانه‌اى كه در آن نام محمّد، احمد، على، حسن، حسين، جعفر، طالب، عبد اللّه و فاطمه باشد، فقر و نادار وارد آن نمى‌شود.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 6، ص 19، ح 8
خواندن نام حضرت زهرا (س) برای دعا
عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّيِّ قَالَ: إِنِّي كُنْتُ أَسْمَعُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع أَكْثَرَ مَا يُلِحُّ بِهِ فِي الدُّعَاءِ عَلَى اللَّهِ بِحَقِّ الْخَمْسَةِ يَعْنِي رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ ص.
داود رقى گويد: من شنيدم كه حضرت صادق عليه السّلام بيشتر چيزى كه در هنگام دعا بر آن اصرار داشت اين بود كه خدا را بحق پنج تن ميخواند، يعنى رسول خدا و امير المؤمنين و فاطمة و حسن و حسين صلوات اللَّه عليهم اجمعين.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 2، ص 580، ح 11
معرفی با حضرت زهرا (س)
عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها قَالَ الشَّمْسُ رَسُولُ اللَّهِ ص بِهِ أَوْضَحَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلنَّاسِ دِينَهُمْ قَالَ قُلْتُ الْقَمَرِ إِذا تَلاها قَالَ ذَاكَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع تَلَا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ نَفَثَهُ بِالْعِلْمِ نَفْثاً قَالَ قُلْتُ وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قَالَ ذَاكَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ الَّذِينَ اسْتَبَدُّوا بِالْأَمْرِ دُونَ آلِ الرَّسُولِ ص وَ جَلَسُوا مَجْلِساً كَانَ آلُ الرَّسُولِ أَوْلَى بِهِ مِنْهُمْ فَغَشُوا دِينَ اللَّهِ بِالظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ فَحَكَى اللَّهُ فِعْلَهُمْ فَقَالَ وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها قَالَ قُلْتُ وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها قَالَ ذَلِكَ الْإِمَامُ مِنْ ذُرِّيَّةِ فَاطِمَةَ ع يُسْأَلُ عَنْ دِينِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَيُجَلِّيهِ لِمَنْ سَأَلَهُ فَحَكَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ قَوْلَهُ فَقَالَ وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها.
محمّد به نقل از پدرش مى‌گويد كه از امام صادق عليه السّلام پيرامون آيه: وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها «سوگند به خورشيد و تابندگىاش» (سوره شمس، آيه 1) پرسيدم. حضرت عليه السّلام فرمود: مقصود از خورشيد، پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است كه خداوند عزّ و جلّ به وسيله او دين را براى مردم روشن كرد. او مى‌گويد: عرض كردم تفسير: وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها «سوگند به مه چون پى[ خورشيد] رود» (سوره شمس، آيه 2) چيست؟ فرمود: امير المؤمنين عليه السّلام است كه پس از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مى‌آيد و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم دانش را بكمال در او مىدمد. راوى مى‌گويد: عرض كردم مقصود از: وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها «سوگند به شب چون پرده بر آن پوشد» (سوره شمس، آيه 4) چيست؟ فرمود: امامان ستم هستند كه در برابر خاندان پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم خودرأيى مى‌كنند، و در جايى مىنشينند، كه خاندان پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از ايشان به آن شايستهتر هستند و دين خدا را، با ستم و ظلم بپوشانند و خداوند كار ايشان را حكايت كرده مى‌فرمايد: وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها. راوى مى‌گويد پرسيدم: مقصود از: وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها «سوگند به روز چون[ زمين را] روشن گرداند» (سوره شمس، آيه 3) چيست؟ پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: مقصود از آن امام بر حق از نژاد فاطمه عليها السّلام است كه از دين رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم پرسش مى‌شود و آن را براى كسى كه پرسيده است روشن مى‌كند و خداوند از گفتار او حكايت مى‌كند.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 8، ص 50، ح 12
عَنْ أَبِي الطُّفَيْلِ قَالَ: شَهِدْتُ جِنَازَةَ أَبِي بَكْرٍ يَوْمَ مَاتَ وَ شَهِدْتُ عُمَرَ حِينَ بُويِعَ وَ عَلِيٌّ ع جَالِسٌ نَاحِيَةً فَأَقْبَلَ غُلَامٌ يَهُودِيٌّ جَمِيلُ الْوَجْهِ بَهِيٌّ عَلَيْهِ ثِيَابُ حِسَانٌ وَ هُوَ مِنْ وُلْدِ هَارُونَ حَتَّى قَامَ عَلَى رَأْسِ عُمَرَ فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْتَ أَعْلَمُ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِكِتَابِهِمْ وَ أَمْرِ نَبِيِّهِمْ قَالَ فَطَأْطَأَ عُمَرُ رَأْسَهُ فَقَالَ إِيَّاكَ أَعْنِي وَ أَعَادَ عَلَيْهِ الْقَوْلَ فَقَالَ لَهُ عُمَرُ لِمَ ذَاكَ قَالَ إِنِّي جِئْتُكَ مُرْتَاداً لِنَفْسِي شَاكّاً فِي دِينِي فَقَالَ دُونَكَ هَذَا الشَّابَّ قَالَ وَ مَنْ هَذَا الشَّابُّ قَالَ هَذَا عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ابْنُ عَمِّ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هَذَا أَبُو الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ ابْنَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هَذَا زَوْجُ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَقْبَلَ الْيَهُودِيُّ عَلَى عَلِيٍّ ع فَقَالَ أَ كَذَاكَ أَنْتَ قَالَ نَعَمْ …
ابى الطفيل گويد: روزى كه ابوبكر مرد، من سر جنازهاش حاضر بودم، و زمانى كه با عمر بيعت كردند حضور داشتم، كه على (بن ابى طالب عليه السلام) گوشهئى نشسته بود، جوانى يهودى، خوش صورت، زيبا، نيكو لباس كه از اولاد هارون (وصى موسى) بود وارد شد و بالاى سر عمر ايستاد و گفت: يا امير المؤمنين! توئى دانشمندترين اين امت بكتابشان و امر نبوت پيغمبرشان؟ عمر سرش را پائين انداخت. يهودى: با تو هستم و سخنش را تكرار كرد. عمر: چرا اين سؤال را ميكنى؟يهودى- نزد تو آمدهام تا براى خود راهى بجويم، زيرا در دينم بشك افتادهام.عمر- دامن اين جوان را بگير.يهودى- اين جوان كيست؟عمر- او على بن ابى طالب، پسر عموى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است. او پدر حسن و حسين دو فرزند رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است: او شوهر فاطمه دختر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است.يهودى متوجه على عليه السلام شد و گفت: تو چنين هستى؟ فرمود: آرى …
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 1، ص 529، ح 5
همراهی حضرت زهرا (س) در آخرت
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (A) قَالَ: مِنْكُمْ وَ اللَّهِ يُقْبَلُ وَ لَكُمْ وَ اللَّهِ يُغْفَرُ إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ أَحَدِكُمْ وَ بَيْنَ أَنْ يَغْتَبِطَ وَ يَرَى السُّرُورَ وَ قُرَّةَ الْعَيْنِ إِلَّا أَنْ تَبْلُغَ نَفْسُهُ هَاهُنَا وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ إِذَا كَانَ ذَلِكَ وَ احْتُضِرَ حَضَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِيٌّ ع وَ جَبْرَئِيلُ وَ مَلَكُ الْمَوْتِ ع فَيَدْنُو مِنْهُ عَلِيٌّ ع فَيَقُولُ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَأَحِبَّهُ وَ يَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ ص يَا جَبْرَئِيلُ إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَيْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ يَقُولُ جَبْرَئِيلُ لِمَلَكِ الْمَوْتِ إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَيْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ ارْفُقْ بِهِ فَيَدْنُو مِنْهُ مَلَكُ الْمَوْتِ فَيَقُولُ يَا عَبْدَ اللَّهِ أَخَذْتَ فَكَاكَ رَقَبَتِكَ أَخَذْتَ أَمَانَ بَرَاءَتِكَ تَمَسَّكْتَ بِالْعِصْمَةِ الْكُبْرَى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا قَالَ فَيُوَفِّقُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَيَقُولُ نَعَمْ فَيَقُولُ وَ مَا ذَلِكَ فَيَقُولُ وَلَايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَيَقُولُ صَدَقْتَ أَمَّا الَّذِي كُنْتَ تَحْذَرُهُ فَقَدْ آمَنَكَ اللَّهُ مِنْهُ وَ أَمَّا الَّذِي كُنْتَ تَرْجُوهُ فَقَدْ أَدْرَكْتَهُ أَبْشِرْ بِالسَّلَفِ الصَّالِحِ مُرَافَقَةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ ع ثُمَّ يَسُلُّ نَفْسَهُ سَلًّا رَفِيقاً ثُمَّ يَنْزِلُ بِكَفَنِهِ مِنَ الْجَنَّةِ وَ حَنُوطِهِ مِنَ الْجَنَّةِ بِمِسْكٍ أَذْفَرَ فَيُكَفَّنُ بِذَلِكَ الْكَفَنِ وَ يُحَنَّطُ بِذَلِكَ الْحَنُوطِ ثُمَّ يُكْسَى حُلَّةً صَفْرَاءَ مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ فَإِذَا وُضِعَ فِي قَبْرِهِ فُتِحَ لَهُ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ يَدْخُلُ عَلَيْهِ مِنْ رَوْحِهَا وَ رَيْحَانِهَا ثُمَّ يُفْسَحُ لَهُ عَنْ أَمَامِهِ مَسِيرَةَ شَهْرٍ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ يَسَارِهِ ثُمَّ يُقَالُ لَهُ نَمْ نَوْمَةَ الْعَرُوسِ عَلَى فِرَاشِهَا أَبْشِرْ بِرَوْحٍ وَ رَيْحَانٍ وَ جَنَّةِ نَعِيمٍ وَ رَبٍّ غَيْرِ غَضْبَانَ ثُمَّ يَزُورُ آلَ مُحَمَّدٍ فِي جِنَانِ رَضْوَى فَيَأْكُلُ مَعَهُمْ مِنْ طَعَامِهِمْ وَ يَشْرَبُ مِنْ شَرَابِهِمْ وَ يَتَحَدَّثُ مَعَهُمْ فِي مَجَالِسِهِمْ حَتَّى يَقُومَ قَائِمُنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَهُمُ اَللَّهُ فَأَقْبَلُوا مَعَهُ يُلَبُّونَ زُمَراً زُمَراً فَعِنْدَ ذَلِكَ يَرْتَابُ اَلْمُبْطِلُونَ وَ يَضْمَحِلُّ اَلْمُحِلُّونَ وَ قَلِيلٌ مَا يَكُونُونَ هَلَكَتِ اَلْمَحَاضِيرُ وَ نَجَا اَلْمُقَرَّبُونَ مِنْ أَجْلِ ذَلِكَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لِعَلِيٍّ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَنْتَ أَخِي وَ مِيعَادُ مَا بَيْنِي وَ بَيْنَكَ وَادِي اَلسَّلاَمِ.
عمّار بن مروان گويد: يكى از افرادى كه خدمت امام صادق عليه السّلام رسيده بود، گفت: حضرتش فرمود: به خدا سوگند! فقط از شما (شيعيان) عملى پذيرفته مى‌شود، و به خدا سوگند! براى شما (گناه) بخشيده مى‌شود و به خدا سوگند! فاصله‌اى ميان هر يك از شما و ميان آن‌كه به آرزويش برسد و خوشحال شود و چشمش روشن گردد، نيست مگر آن‌كه جان او به اين جا برسد (و با دست مباركش به گلويش اشاره فرمود) سپس فرمود: چون چنين شود و شخص در حال احتضار باشد، رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله، على عليه السّلام، جبرئيل و ملك الموت عليهما السّلام نزد او حاضر شوند. على عليه السّلام به او نزديك شده و فرمايد: اى رسول خدا! اين شخص، ما اهل بيت را دوست مى‌داشت او را دوست بدار. رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى‌فرمايد: اى جبرئيل! اين شخص، خدا، رسول خدا و اهل بيت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار. جبرئيل به ملك الموت گويد: اين شخص، خدا، رسول خدا و اهل بيت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار و با وى مدارا كن. ملك الموت به او نزديك شده، مى‌گويد: اى بنده خدا! آيا برات آزادى خود را گرفتى؟ آيا امان نامه برائت خود را از آتش گرفتى؟ كه در زندگى دنيا به عصمت كبرى چنگ زدى؟ سپس امام فرمود: خداوند به او توفيق داده و بر سخن گفتن توانايش مى‌كند و شخص در اين حال مى‌گويد: آرى!ملك الموت مى‌گويد: آن وسيله چيست؟ شخص مى‌گويد: ولايت على بن ابى طالب عليهما السّلام. ملك الموت مى‌گويد: راست گفتى، آنچه را كه از آن مى‌ترسيدى، خداوند تو را از آن ايمن ساخت، و آنچه را كه به آن اميد داشتى دريافتى، بشارت باد تو را به همراهى با گذشتگان نيكو و همراهى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله، على و فاطمه عليهما السّلام. سپس با مهربانى و نرمى جان او را مى‌گيرد. آن‌گاه كفن و حنوطش – كه از مشك خوش‌بوست – از بهشت فرود مى‌آيد و با آن كفن شده و حنوط مى‌گردد، پس از آن، لباس نفيس زرد رنگى از لباس‌هاى نفيس بهشتى بر تنش مى‌كنند. چون او را در قبرش مى‌نهند، درى از درهاى بهشت برايش گشوده شود، كه از آن بوى خوش روح بخش بهشتى او را فرا مى‌گيرد.سپس از پيش‌رو و از جانب راست و چپش هر كدام به اندازۀ پيمودن يك ماه راه برايش وسعت دهند. آن‌گاه به او مى‌گويند: بخواب! همچون خواب عروس در بستر خود، مژده باد تو را به نسيم و بوى خوش و نعمت‌هاى بهشتى و پروردگارى كه از تو خشمگين نيست. پس از آن، آل محمّد عليهم السّلام را در باغ‌هاى رضوان زيارت مى‌كند و به همراه آنان از طعامشان مى‌خورد، از آشاميدنى آنها مى‌نوشد و در محافل آنان با حضرتشان گفت‌وگو مى‌نمايد تا قائم ما اهل بيت عجّل اللّه فرجه قيام كند و چون قائم ما قيام كند، خداوند آنها را بر مى‌انگيزد و گروه گروه به او لبيك مى‌گويند. در اين هنگام است كه باطل‌گرايان شك مى‌كنند و هتك‌كنندگان حريم، نابود مى‌شوند و كم هستند آنان كه مى‌مانند؛ عجله كنندگان فرج هلاك شوند و آنان كه فرج را نزديك مى‌دانند نجات مى‌يابند. به همين سبب، رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به على عليه السّلام فرمود: تو برادر منى، و وعده من و تو، وادى السّلام است.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 3، ص 131، ح 4
برخورد حضرت زهرا (س) با دومی
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ وَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالا إِنَّ فَاطِمَةَ ع لَمَّا أَنْ كَانَ مِنْ أَمْرِهِمْ مَا كَانَ أَخَذَتْ بِتَلَابِيبِ عُمَرَ فَجَذَبَتْهُ إِلَيْهَا ثُمَّ قَالَتْ أَمَا وَ اللَّهِ يَا ابْنَ الْخَطَّابِ لَوْ لَا أَنِّي أَكْرَهُ أَنْ يُصِيبَ الْبَلَاءُ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ لَعَلِمْتَ أَنِّي سَأُقْسِمُ عَلَى اللَّهِ ثُمَّ أَجِدُهُ سَرِيعَ الْإِجَابَةِ.
امام باقر و امام صادق عليهما السلام فرمودند: چون آن مردم كردند آنچه كردند، (در خانهاش را آتش زدند و على عليه السلام را بمسجد بردند) فاطمه عليها السلام گريبان عمر را گرفت و او را پيش كشيد، و فرمود: همانا بخدا اى پسر خطاب! اگر من از رسيدن بلا به بيگناهان كراهت نداشتم، مىفهميدى كه خدا را سوگند مىدادم و او را زود اجابتكننده مييافتى (يعنى من نفرين ميكردم و بزودى بلا نازل مىشد و ترا و بيگناهان را شامل مىگشت ولى نميخواهم بيگناهان بآتش تو بسوزند).
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 1، ص 460، ح 5
بیرون بردن حضرت علی (ع) از مسجد
عَنْ أَبِي هَاشِمٍ قَالَ: لَمَّا أُخْرِجَ بِعَلِيٍّ ع خَرَجَتْ فَاطِمَةُ ع وَاضِعَةً قَمِيصَ رَسُولِ اللَّهِ ص عَلَى رَأْسِهَا آخِذَةً بِيَدَيِ ابْنَيْهَا فَقَالَتْ مَا لِي وَ مَا لَكَ يَا أَبَا بَكْرٍ تُرِيدُ أَنْ تُؤْتِمَ ابْنَيَّ وَ تُرْمِلَنِي مِنْ زَوْجِي وَ اللَّهِ لَوْ لَا أَنْ تَكُونَ سَيِّئَةٌ لَنَشَرْتُ شَعْرِي وَ لَصَرَخْتُ إِلَى رَبِّي فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ مَا تُرِيدُ إِلَى هَذَا ثُمَّ أَخَذَتْ بِيَدِهِ فَانْطَلَقَتْ بِهِ.
ابو هاشم مى‌گويد: هنگامى كه على عليه السّلام را از خانه بيرون بردند حضرت فاطمه عليها السّلام نيز به دنبال آن حضرت بيرون آمد در حالى كه پيراهن رسول اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را روى سر گذاشته بود و دست حسن و حسين عليه السّلام را در دست داشت و مى‌فرمود: مرا با تو چكار اى ابابكر؟ مىخواهى بچههايم را يتيم كنى و مرا بىشوهر؟ بخدا سوگند اگر بد نمىبود مو پريشان مىكردم و به درگاه پروردگارم فرياد مىزدم. مردى از ميان آن جمعيت [آن ملعون را مورد خطاب نموده] گفت: از اين كار چه منظورى دارى؟ [يعنى مىخواهى عذاب بر اين امّت نازل كنى] سپس حضرت زهرا عليها السّلام دست على عليه السّلام را گرفت و از مسجد بيرون برد.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 8، ص 237، ح 320
غصب فدک
عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ قَالَ: لَمَّا وَرَدَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع عَلَى الْمَهْدِيِّ رَآهُ يَرُدُّ الْمَظَالِمَ فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَا بَالُ مَظْلِمَتِنَا لَا تُرَدُّ فَقَالَ لَهُ وَ مَا ذَاكَ يَا أَبَا الْحَسَنِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَّا فَتَحَ عَلَى نَبِيِّهِ ص فَدَكاً وَ مَا وَالاهَا لَمْ يُوجَفْ عَلَيْهِ بِ خَيْلٍ وَ لا رِكابٍ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ ص وَ آتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ فَلَمْ يَدْرِ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ هُمْ فَرَاجَعَ فِي ذَلِكَ جَبْرَئِيلَ وَ رَاجَعَ جَبْرَئِيلُ ع رَبَّهُ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَنِ ادْفَعْ فَدَكاً إِلَى فَاطِمَةَ ع فَدَعَاهَا رَسُولُ اللَّهِ ص فَقَالَ لَهَا يَا فَاطِمَةُ إِنَّ اللَّهَ أَمَرَنِي أَنْ أَدْفَعَ إِلَيْكِ فَدَكاً فَقَالَتْ قَدْ قَبِلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مِنَ اللَّهِ وَ مِنْكَ فَلَمْ يَزَلْ وُكَلَاؤُهَا فِيهَا- حَيَاةَ رَسُولِ اللَّهِ ص فَلَمَّا وُلِّيَ أَبُو بَكْرٍ أَخْرَجَ عَنْهَا وُكَلَاءَهَا فَأَتَتْهُ فَسَأَلَتْهُ أَنْ يَرُدَّهَا عَلَيْهَا فَقَالَ لَهَا ائْتِينِي بِأَسْوَدَ أَوْ أَحْمَرَ يَشْهَدُ لَكِ بِذَلِكِ فَجَاءَتْ بِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ أُمِّ أَيْمَنَ فَشَهِدَا لَهَا فَكَتَبَ لَهَا بِتَرْكِ التَّعَرُّضِ فَخَرَجَتْ وَ الْكِتَابُ مَعَهَا فَلَقِيَهَا عُمَرُ فَقَالَ مَا هَذَا مَعَكِ يَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ قَالَتْ كِتَابٌ كَتَبَهُ لِيَ ابْنُ أَبِي قُحَافَةَ قَالَ أَرِينِيهِ فَأَبَتْ فَانْتَزَعَهُ مِنْ يَدِهَا وَ نَظَرَ فِيهِ ثُمَّ تَفَلَ فِيهِ وَ مَحَاهُ وَ خَرَقَهُ فَقَالَ لَهَا هَذَا لَمْ يُوجِفْ عَلَيْهِ أَبُوكِ بِ خَيْلٍ وَ لا رِكابٍ فَضَعِي الْحِبَالَ فِي رِقَابِنَا فَقَالَ لَهُ الْمَهْدِيُّ يَا أَبَا الْحَسَنِ حُدَّهَا لِي فَقَالَ حَدٌّ مِنْهَا جَبَلُ أُحُدٍ وَ حَدٌّ مِنْهَا عَرِيشُ مِصْرَ وَ حَدٌّ مِنْهَا سِيفُ الْبَحْرِ وَ حَدٌّ مِنْهَا دُومَةُ الْجَنْدَلِ فَقَالَ لَهُ كُلُّ هَذَا قَالَ نَعَمْ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ هَذَا كُلُّهُ إِنَّ هَذَا كُلَّهُ مِمَّا لَمْ يُوجِفْ عَلَى أَهْلِهِ- رَسُولُ اللَّهِ ص بِخَيْلٍ وَ لَا رِكَابٍ فَقَالَ كَثِيرٌ وَ أَنْظُرُ فِيهِ.
على بن اسباط گويد: چون موسى بن جعفر عليه السلام بر مهدى عباسى وارد شد، ديد (مشغول دادخواهى است و) آنچه از مردم بظلم گرفتهاند برميگرداند. فرمود: اى امير المؤمنين چرا آنچه از ما بظلم گرفته شده بما برنميگردانند؟ مهدى گفت: اى ابا الحسن! موضوع چيست؟ فرمود: همانا خداى تبارك و تعالى چون فدك و حومه آن را براى پيغمبرش فتح نمود، و بر آن اسب و شتر رانده نشد (با جنگ گرفته نشد) خدا بر پيغمبرش صلّى اللَّه عليه و آله اين آيه نازل فرمود: «حق خويشاوندان را بده » (سوره 17آیه 28) پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله ندانست آنها كيانند، بجبرئيل مراجعه كرد، جبرئيل هم بپروردگارش مراجعه نمود، خدا باو وحى فرمود: فدك را بفاطمه بده، پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله فاطمه را خواست و باو فرمود:فاطمه! خدا بمن امر فرموده كه فدك را بتو دهم، فاطمه گفت: يا رسول اللَّه من هم از شما و از خدا پذيرفتم و تا زمانى كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله زنده بود، وكلاء فاطمه آنجا بودند، و چون ابوبكر بحكومت رسيد، وكلاء او را از آنجا بيرون كرد، فاطمه نزد ابوبكر آمد و از او خواست فدك را بوى برگرداند.ابو بكر گفت: شخص سياه پوست يا سرخ پوستى (هر كس باشد) بياور تا بنفع تو در اين باره گواهى دهد فاطمه امير المؤمنين عليه السلام و ام ايمن را آورد تا بنفع او گواهى دادند، ابوبكر برايش نوشت كه متعرضش نشوند. فاطمه بيرون آمد و نامه را همراه داشت كه بعمر برخورد. عمر گفت: دختر محمد! چه همراه دارى؟ فرمود: نامهايست كه پسر ابى قحافه برايم نوشته است، گفت: آن را بمن نشان ده، فاطمه نداد، عمر آن را از دستش چنگ زد و مطالعه كرد سپس روى آن آب دهن انداخت و پاك كرد و پاره نمود و بفاطمه گفت: اين فدك را پدرت با راندن اسب و شتر نگرفته است كه تو بخواهى ريسمان بگردن ما گذارى (و ما را محكوم كنى يا برده خود سازى). مهدى عباسى بحضرت گفت: اى ابا الحسن! حدود فدك را بمن بگو، فرمود: يك حدش كوه احد و حد ديگرش عريش مصر و حد ديگرش سيف البحر و حد ديگرش دومة الجندل است، مهدى گفت همه اينها؟ فرمود: يا امير المؤمنين همه اينها؛ زيرا همه اينها از زمينهائى است كه رسول خدا صلّى اللَّه- عليه و آله اسب و شتر بر اهل آن نرانده است، مهدى گفت: مقدار زياديست و در آن تأمل كرد.
الكافي (ط – الإسلامية)، ج 1، ص 543، ح 5