مفهوم شفاعت
مفهوم شفاعت
شفاعت عبارت است از واسطه شدن کسانی در روز قیامت جهت بخشیده شدن و سریعتر به بهشت رسیدن انسان. به این معنی که ائمه (ع) یا کسان دیگر در روز قیامت طایفه ای از مردم را مورد عنایت قرار داده و دستگیری می نمایند و از برخی مهالک و مشکلات روز قیامت نجات می بخشند و آنها را سریعتر به مقصد می رسانند.
مسلماً موضوع شفاعت مانند تمام اتفاقات دیگر عالم مطابق قوانین مشخصی انجام می شود به این ترتیب که شفاعت در روز قیامت حقیقت هدایتی است که در دنیا انجام می شود. یعنی کسانیکه در دنیا توسط افرادی مورد هدایت قرار می گیرند این هدایت و به همان اندازه ای که هدایت شده در روز قیامت به شکل شفاعت ظهور می کند لذا شفاعت فقط در مورد ائمه و انبیاء گفته نشده است بلکه بیان شده که مثلاً علما و شهدا هم شفاعت می کنند. چراکه از شئونات علمای حقیقی -آنها که نور علم در قلبشان راه یافته و تنها ایشانند که در مقابل خدا خشوع دارند- همان هدایت مردم است و شهدا نیز پس از شهادتشان کسانی از مردم و آشنایانشان را هدایت می کنند.
پس حقیقت شفاعت در روز قیامت، هدایت در دنیاست. هرکس در دنیا مورد هدایت دیگری قرار گیرد در قیامت مورد شفاعت او قرار می‌گیرد. بنابراین کسانیکه فکر می کنند هرکاری که می خواهند در این دنیا می توانند بکنند ولی با توسل به اهل بیت مورد شفاعت قرار می گیرند در اشتباهند بلکه اگر در این دنیا مورد هدایت قرار گرفته و از خطاهای خود کناره گیری کرده و به خدا روی آوردند در آن دنیا نیز مورد شفاعت قرار خواهند گرفت.
چنانچه در جاهایی ملاحظه شود که شفاعت را مختص خدا یا پیامبر بیان کرده به این معنی است که ایشان در برترین رده های شفاعت مردم قرار دارند و مقام ایشان در شفاعت چنان بالاست که شفاعت دیگران در مقابل شفاعت ایشان ناچیز است (و این خود نشان می دهد هدایتگری ایشان نسبت به دیگران چقدر بیشتراست) بلکه شفاعت دیگران با اجازه ایشان و در تحت شفاعت ایشان قرار دارد لذا ملاحظه می شود در بعضی از جاهای دیگر صریحاً به شفاعت کسانی غیر از خدا و پیامبر اشاره گردیده است.