روابط مؤمنین با یکدیگر در کتاب اصول کافی – قسمت ۵
روابط مؤمنین با یکدیگر در کتاب اصول کافی – قسمت ۵
باب: وارد ساختن سرور بر مؤمن
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۱ روایت: ۲ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَهِ یُکَنَّى أَبَا مُحَمَّدٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِى وَجْهِ أَخِیهِ حَسَنَهٌ وَ صَرْفُ الْقَذَى عَنْهُ حَسَنَهٌ وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ
امام باقر(ع) فرمود: لبخند شخص در روى برادر مؤمنش حسنه باشد، و برداشتن خاشاکى از روى وى نیز حسنه باشد، و خدا بچیزى که محبوب تر باشد نزد او از مسرور ساختن مؤمن پرستش نشده.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۱ روایت: ۳ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْکَانَ عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ الْوَلِیدِ الْوَصَّافِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنَّ فِیمَا نَاجَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عَبْدَهُ مُوسَى ع قَالَ إِنَّ لِى عِبَادا أُبِیحُهُمْ جَنَّتِى وَ أُحَکِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ یَا رَبِّ وَ مَنْ هَؤُلَأ الَّذِینَ تُبِیحُهُمْ جَنَّتَکَ وَ تُحَکِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً ثُمَّ قَالَ إِنَّ مُؤْمِناً کَانَ فِى مَمْلَکَهِ جَبَّارٍ فَوَلَعَ بِهِ فَهَرَبَ مِنْهُ إِلَى دَارِ الشِّرْکِ فَنَزَلَ بِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْکِ فَأَظَلَّهُ وَ أَرْفَقَهُ وَ أَضَافَهُ فَلَمَّا حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ وَ عِزَّتِى وَ جَلَالِى لَوْ کَانَ لَکَ فِى جَنَّتِى مَسْکَنٌ لَأَسْکَنْتُکَ فِیهَا وَ لَکِنَّهَا مُحَرَّمَهٌ عَلَى مَنْ مَاتَ بِى مُشْرِکاً وَ لَکِنْ یَا نَارُ هِیدِیهِ وَ لَا تُؤْذِیهِ وَ یُؤْتَى بِرِزْقِهِ طَرَفَیِ النَّهَارِ قُلْتُ مِنَ الْجَنَّهِ قَالَ مِنْ حَیْثُ شَأ اللَّهُ
امام باقر(ع) فرمود: در آنچه که خداوند با بنده خویش موسى علیه السلام مناجات کرد این بود: فرمود مرا بندگانى است که بهشت خویش بر آنان مباح گردانیدى و آنان را در آن حاکم ساختى؟ فرمود: هر که مؤمنى را خوشحال سازد، آنگاه امام فرمود: مؤمنى در مملکت یکى از جباران بود و آن جبار او را تکذیب مى‌نمود و حقیر مى‌شمرد، آن مؤمن از آن دیار ببلاد شرک گریخت و بر یکى از آنان وارد شد وى از او پذیرائى نمود و او را جاى داد و مهربانى کرد و می‌زبانى نمود، پس چون مرگ آن مشرک فرا رسید خداوند بدو الهام کرد که بعزت و جلال خودم سوگند که اگر براى تو در بهشتم مسکنی بود تو را در آنجا مسکن می دادم لیکن حرام است بر من که کسی بمیرد و بر من مشرک باشد لیکن ای آتش او را بترسان لکن مسوزان و آزارش مرسان، و در بامدادان و شامگاه روزى او مى‌رسد، سائل پرسید که از بهشت؟ فرمود: از هر کجا که خدا خواهد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۲ روایت: ۷ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اسماعیل عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ عَنْ أَبِى الْجَارُودِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ شَبْعَهُ مُسْلِمٍ أَوْ قضا دَیْنِهِ
ابوالجارود گوید شنیدم از امام باقر(ع) فرمود: براستى که بهترین کارها نزد خدا وارد ساختن سرور است بر مؤمن و آن سیر نمودن مؤمن یا اداء قرض اوست.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۳ روایت: ۸ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فِى حَدِیثٍ طَوِیلٍ إِذَا بَعَثَ اللَّهُ الْمُؤْمِنَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ یَقْدُمُ أَمَامَهُ کُلَّمَا رَأَى الْمُؤْمِنُ هَوْلًا مِنْ أَهْوَالِ یَوْمِ الْقِیَامَهِ قَالَ لَهُ الْمِثَالُ لَا تَفْزَعْ وَ لَا تَحْزَنْ وَ أَبْشِرْ بِالسُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى یَقِفَ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَیُحَاسِبُهُ حِسَاباً یَسِیراً وَ یَأْمُرُ بِهِ إِلَى الْجَنَّهِ وَ الْمِثَالُ أَمَامَهُ فَیَقُولُ لَهُ الْمُؤْمِنُ یَرْحَمُکَ اللَّهُ نِعْمَ الْخَارِجُ خَرَجْتَ مَعِى مِنْ قَبْرِى وَ مَا زِلْتَ تُبَشِّرُنِى بِالسُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ مِنَ اللَّهِ حَتَّى رَأَیْتُ ذَلِکَ فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِى کُنْتَ أَدْخَلْتَ عَلَى أَخِیکَ الْمُؤْمِنِ فِى الدُّنْیَا خَلَقَنِى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهُ لِأُبَشِّرَکَ
امام صادق(ع) در حدیثى طولانى فرماید: چون خدا مؤمن را از گورش درآورد، تمثالى با او خارج شود که در جلو او راه رود، و هرگاه مؤمن یکى از هراسهاى روز قیامت را بیند، تمثال به او گوید: نترس و غم مخور، ترا مژده باد بشادى و کرامت خداى عزوجل تا در برابر خداى عزوجل بایستد، خدا هم بآسانى از او حساب کشد، و بسوى بهشتش فرمان دهد و تمثال در جلوش باشد. مؤمن به او گوید: چه خوب کسى بودى تو که از گور همراه من درآمدى و همواره مرا بشادى و کرامت خدا مژده دادى تا آنرا دیدم، سپس گوید: تو کیستى؟ گوید: من آن شادى هستم که در دنیا به برادر مؤمنت رسانیدى خداى عزوجل مرا از آن شادى آفرید تا ترا مژده ده
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۵ روایت: ۱۱ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّهَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَحَبُّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ سُرُورٌ [ الَّذِى ] تُدْخِلُهُ عَلَى الْمُؤْمِنِ تَطْرُدُ عَنْهُ جَوْعَتَهُ أَوْ تَکْشِفُ عَنْهُ کُرْبَتَهُ
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: محبوبترین اعمال نزد خدا سرورى است که بمؤمنى رسانى: گرسنگى او را بزدائى یا گرفتارى او را بردارى.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۶ روایت: ۱۳ الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ سَعْدَانَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ کَانَ رَجُلٌ عِنْدَ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَرَأَ هَذِهِ الْآیَهَ وَ الَّذِینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِیناً قَالَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَمَا ثَوَابُ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیْهِ السُّرُورَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ عَشْرُ حَسَنَاتٍ فَقَالَ إِى وَ اللَّهِ وَ أَلْفُ أَلْفِ حَسَنَهٍ
ابن سنان گوید: مردى خدمت امام صادق(ع) بود و این آیه را قرائت کرد: (کسانیکه مردان و زنان مؤمن را بغیر آنچه کرده اند (بدون گناه) آزار دهند، بهتان و گناه آشکارى بگردن گرفته اند، ۵۸ سوره ۳۳) امام صادق(ع) فرمود: پس ثواب کسیکه بمؤمنى شادى رساند چیست؟ عرضکردم: قربانت ده حسنه. فرمود: آرى به خدا و هزار هزار حسنه (یعنى بمقدار افزایش شادى و خلوص نیت و زحمتیکه در آن راه تحمل مى‌کند، حسنه افزایش یابد).
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۷۶ روایت: ۱۴ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَهَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَحْیَى عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ الْعَلَأ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَدْخَلَ السُّرُورَ عَلَى مُؤْمِنٍ فَقَدْ أَدْخَلَهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَنْ أَدْخَلَهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَدْ وَصَلَ ذَلِکَ إِلَى اللَّهِ وَ کَذَلِکَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیْهِ کَرْباً
امام صادق(ع) فرمود: هر که مؤمنى را شاد کند، آن شادى را برسول خدا صلى الله علیه و آله رسانیده و هر که بپیغمبر صلى الله علیه و آله رساند، آن شادى را به خدا رسانیده و همچنین است کسیکه بمؤمنى اندوهى رساند.
باب: نصیحت و خیرخواهى مؤمن
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۶ روایت: ۱
عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ عَنْ عِیسَى بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَنْ یُنَاصِحَهُ
امام صادق علیه السلام فرمود: بر مؤمن واجب است که ناصح و خیر خواه مؤمن باشد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۶ روایت: ۲ عَنْهُ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مُعَاوِیَهَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ النَّصِیحَهُ لَهُ فِى الْمَشْهَدِ وَ الْمَغِیبِ
و فرمود: بر مؤمن واجب است که در حضور و غیاب خیر خواه مؤمن باشد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۶ روایت: ۴ ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِیَنْصَحِ الرَّجُلُ مِنْکُمْ أَخَاهُ کَنَصِیحَتِهِ لِنَفْسِهِ
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: هر مردى از شما باید خیر خواه برادرش باشد مانند خیر خواهى براى خودش.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۶ روایت: ۵ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَعْظَمَ النَّاسِ مَنْزِلَهً عِنْدَ اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ أَمْشَاهُمْ فِى أَرْضِهِ بِالنَّصِیحَهِ لِخَلْقِهِ
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: بزرگترین مردم از لحاظ مرتبه نزد خدا در روز قیامت کسى است که براى نصیحت خلق در زمین بیشتر دوندگى کند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۷ روایت: ۶ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمِنْقَرِیِّ عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَهَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ عَلَیْکُمْ بِالنُّصْحِ لِلَّهِ فِى خَلْقِهِ فَلَنْ تَلْقَاهُ بِعَمَلٍ أَفْضَلَ مِنْهُ
سفیان بن عیینه گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام مى‌فرمود: بر شما باد به نصیحت کردن مخلوق براى رضاى خدا، که خدا را بعملى بهتر از آن ملاقات نکنى.
باب: اطعام مؤمن
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۸۷ روایت: ۱
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ أَبِى یَحْیَى الْوَاسِطِیِّ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَشْبَعَ مُؤْمِناً وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَشْبَعَ کَافِراً کَانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ یَمْلَأَ جَوْفَهُ مِنَ الزَّقُّومِ مُؤْمِناً کَانَ أَوْ کَافِراً
امام صادق(ع) فرمود: هر که مؤمنى را سیر کند، بهشت برایش واجب شود و هر که کافرى را سیر کند، بر خدا سزاوار است که درونش را از زقوم پرکند چه مؤمن باشد و چه کافر.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۸۸ روایت: ۵ عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِى حَمْزَهَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّهِ وَ مَنْ سَقَى مُؤْمِناً مِنْ ظَمَإٍ سَقَاهُ اللَّهُ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ
على بن الحسین علیهما السلام فرمود: هر که مؤمنى را از گرسنگى سیر کند، خدایش از میوه‌هاى بهشت خوراند و هر که مؤمن تشنه‌ئى را آب دهد، خدایش از شراب بهشتى سر بمهر بنوشاند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۸۸ روایت: ۶ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ می‌مُونٍ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً حَتَّى یُشْبِعَهُ لَمْ یَدْرِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِى الْآخِرَهِ لَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ إِلَّا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ثُمَّ قَالَ مِنْ مُوجِبَاتِ الْمَغْفِرَهِ إِطْعَامُ الْمُسْلِمِ السَّغْبَانِ ثُمَّ تَلَا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْ إِطْعامٌ فِى یَوْمٍ ذِى مَسْغَبَهٍ یَتِیماً ذا مَقْرَبَهٍ أَوْ مِسْکِیناً ذا مَتْرَبَهٍ
امام صادق(ع) فرمود: هر که مؤمنى را اطعام کند تا سیر شود، هیچ یک از مخلوق خدا اجر اخروى او را نداند، نه فرشته مقرب و نه پیغمبر مرسل جز خداوند پروردگار جهانیان، سپس فرمود: از اسباب آمرزش اطعام کردن مسلمان گرسنه است، آنگاه قول خداى عزوجل را تلاوت فرمود: (یا اطعام کردن یتیم خویشاوند یا مستمند خاکنشین در روز قطحى و گرسنگى، ۱۶ سوره ۹۰).
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۸۸ روایت: ۸ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ حُسَیْنِ بْنِ نُعَیْمٍ الصَّحَّافِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَ تُحِبُّ إِخْوَانَکَ یَا حُسَیْنُ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ تَنْفَعُ فُقَرَأهُمْ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ أَمَا إِنَّهُ یَحِقُّ عَلَیْکَ أَنْ تُحِبَّ مَنْ یُحِبُّ اللَّهُ أَمَا وَ اللَّهِ لَا تَنْفَعُ مِنْهُمْ أَحَداً حَتَّى تُحِبَّهُ أَ تَدْعُوهُمْ إِلَى مَنْزِلِکَ قُلْتُ نَعَمْ مَا آکُلُ إِلَّا وَ مَعِیَ مِنْهُمُ الرَّجُلَانِ وَ الثَّلَاثَهُ وَ الْأَقَلُّ وَ الْأَکْثَرُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَمَا إِنَّ فَضْلَهُمْ عَلَیْکَ أَعْظَمُ مِنْ فَضْلِکَ عَلَیْهِمْ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أُطْعِمُهُمْ طَعَامى‌وَ أُوطِئُهُمْ رَحْلِى وَ یَکُونُ فَضْلُهُمْ عَلَیَّ أَعْظَمَ قَالَ نَعَمْ إِنَّهُمْ إِذَا دَخَلُوا مَنْزِلَکَ دَخَلُوا بِمَغْفِرَتِکَ وَ مَغْفِرَهِ عِیَالِکَ وَ إِذَا خَرَجُوا مِنْ مَنْزِلِکَ خَرَجُوا بِذُنُوبِکَ وَ ذُنُوبِ عِیَالِکَ
حسین بن نعیم صحاف گوید: امام صادق(ع) بمن فرمود: اى حسین برادرانت را دوست دارى؟ گفتم: آرى، فرمود: بمستمندانشان سود رسانى؟ گفتم: آرى، فرمود: همانا بر تو لازم است که دوست داشته باشى کسیرا که خدایش دوست دارد، همانا به خدا بهیچ یک از آنها سود نرسانى جز آنکه دوستش داشته باشى، آیا آنها را بمنزلت دعوت مى‌کنى؟ گفتم: آرى، غذا نمى‌خورم مگر آنکه دو تن و سه تن یا کمتر و بیشتر از آنها همراهم باشند. امام صادق(ع) فرمود: همانا فضیلت تو بر آنهاست، عرضکردم: قربانت گردم غذاى خود را با آنها خورانم و آنها را از روى فرشم نشانم و باز فضیلت آنها بر من بیشتر است؟ ! فرمود: آرى هرگاه بمنزلت درآیند، همراه آمرزش تو و عیالت درآیند، و چون از منزلت بیرون روند با گناه تو و عیالت بیرون روند (گناه را از شما بزدایند).
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۰ روایت: ۱۳ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِى نَصْرٍ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَکْلَهٌ یَأْکُلُهَا أَخِى الْمُسْلِمُ عِنْدِى أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُعْتِقَ رَقَبَهً
امام صادق(ع) فرمود: خوراکى که برادر مسلمانم نزدم مى‌خورد، پیش من محبوبتر است از اینکه بنده‌ئى آزاد کنم.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۱ روایت: ۱۹ صَالِحُ بْنُ عُقْبَهَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ یَزِیدَ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مُوسِراً کَانَ لَهُ یَعْدِلُ رَقَبَهً مِنْ وُلْدِ اسماعیل یُنْقِذُهُ مِنَ الذَّبْحِ وَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مُحْتَاجاً کَانَ لَهُ یَعْدِلُ مِائَهَ رَقَبَهٍ مِنْ وُلْدِ اسماعیل یُنْقِذُهَا مِنَ الذَّبْحِ
و فرمود: هر که مؤمن دارائى را اطعام کند پاداشش برابر است با نجات دادن یکى از فرزندان اسماعیل را از سر بریدن و هر که مؤمن محتاجى را اطعام کند، پاداشش برابر است با نجات دادن صد تن از فرزندان اسماعیل را از سر بریدن.
باب: درباره کسیکه مؤمنى را بپوشاند
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۲ روایت: ۱
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ کَسَا أَخَاهُ کِسْوَهَ شِتَأ أَوْ صَیْفٍ کَانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ یَکْسُوَهُ مِنْ ثِیَابِ الْجَنَّهِ وَ أَنْ یُهَوِّنَ عَلَیْهِ سَکَرَاتِ الْمَوْتِ وَ أَنْ یُوَسِّعَ عَلَیْهِ فِى قَبْرِهِ وَ أَنْ یَلْقَى الْمَلَائِکَهَ إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ بِالْبُشْرَى وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِى کِتَابِهِ وَ تَتَلَقّاهُمُ الْمَلائِکَهُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ
امام صادق(ع) فرمود: هر که لباسى زمستانى یا تابستانى ببرادرش بپوشاند، سزاوار است بر خدا که او را از جامه‌هاى بهشتى بپوشاند، و سختى هاى مردن را بر او آسان کند و در قبرش بر او گشایش دهد، و چون از قبر درآید فرشتگان با مژدگانى از او ملاقات کنند، این است قول خداى عزوجل در کتابش: (و فرشتگان به پیشواز آنها روند که امروز است آن روزى که بشما وعده داده شده، ۱۰۳ سوره ۲۱).
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۲ روایت: ۲ عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ کَسَا أَحَداً مِنْ فُقَرَأ الْمُسْلِمِینَ ثَوْباً مِنْ عُرْیٍ أَوْ أَعَانَهُ بِشَیْءٍ مِمَّا یَقُوتُهُ مِنْ مَعِیشَتِهِ وَکَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ سَبْعَهَ آلَافِ مَلَکٍ مِنَ الْمَلَائِکَهِ یَسْتَغْفِرُونَ لِکُلِّ ذَنْبٍ عَمِلَهُ إِلَى أَنْ یُنْفَخَ فِى الصُّورِ
امام صادق(ع) فرمود: هر که یکى از فقرأ مسلمانها را بوسیله لباسى از برهنگى بپوشاند یا او را بچیزى از قوت زندگى یارى دهد، خداى عزوجل ۷ هزار فرشته بر او گمارد که تا زمانیکه در صور دمیده شود، براى هر گناهى که مرتکب شده آمرزش خواهند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۳ روایت: ۴ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی حَمْزَهَ الثُّمَالِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ مَنْ کَسَا مُؤْمِناً کَسَاهُ اللَّهُ مِنَ الثِّیَابِ الْخُضْرِ وَ قَالَ فِى حَدِیثٍ آخَرَ لَا یَزَالُ فِى ضَمَانِ اللَّهِ مَا دَامَ عَلَیْهِ سِلْکٌ
على بن الحسین علیهما السلام فرمود: هر که مؤمنى را پوشاند، خدایش از جامه‌هاى سبز (بهشتى) پوشاند، و در حدیث دیگر فرمود: تا زمانیکه نخى از آن جامه باقى باشد در ضمانت خدا باشد.
باب: احیأ مؤمن
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۹۹ روایت: ۱
عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ سَمَاعَهَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ فَکَأَنَّما قَتَلَ النّاسَ جَمِیعاً وَ مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النّاسَ جَمِیعاً قَالَ مَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ ضَلَالٍ إِلَى هُدًى فَکَأَنَّمَا أَحْیَاهَا وَ مَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ هُدًى إِلَى ضَلَالٍ فَقَدْ قَتَلَهَا
سماعه گوید: از امام صادق(ع) این قول خداى عزوجل را پرسیدم: (هر که انسانى را بجز براى قصاص انسانى بکشد، گویا همه مردم را کشته، و هر که او را زنده کند گویا همه مردم را زنده کرده، ۳۲ سوره ۵) فرمود: هر که او را از گمراهى بسوى هدایت بردگویا او را زنده کرده و هر که او را از هدایت بسوى گمراهى برد، گویا او را کشته است.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۳۰۰ روایت: ۲ عَنْهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِى کِتَابِهِ وَ مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النّاسَ جَمِیعاً قَالَ مِنْ حَرَقٍ أَوْ غَرَقٍ قُلْتُ فَمَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ ضَلَالٍ إِلَى هُدًى قَالَ ذَاکَ تَأْوِیلُهَا الْأَعْظَمُ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ وَ عَبْدِ اللَّهِ ابْنَیْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ أَبَانٍ مِثْلَهُ
فضیل بن یسار گوید: به امام باقر علیه السلام عرض کردم: خداى عزوجل در کتابش فرماید: (و هر که او را زنده کند گویا همه مردم را زنده کرده است) فرمود: یعنى او را از سوختن و غرق شدن نجات دهد، عرض کردم: کسیکه او را از گمراهى بسوى هدایت برد چگونه است؟ فرمود: این تأویل اعظم آیه است (یعنى آیه شامل این معنى هم هست و این معنى مهمتر و عالیتر از معنى اولست).