روابط مؤمنین با یکدیگر در کتاب اصول کافی – قسمت ۲
روابط مؤمنین با یکدیگر در کتاب اصول کافی – قسمت ۲
باب:
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۴ روایت: ۱ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَهَ عَنْ أَبِی حَمْزَهَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ زَارَ أَخَاهُ لِلَّهِ لَا لِغَیْرِهِ الْتِمَاسَ مَوْعِدِ اللَّهِ وَ تَنَجُّزَ مَا عِنْدَ اللَّهِ وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ یُنَادُونَهُ أَلَا طِبْتَ وَ طَابَتْ لَکَ الْجَنَّهُ
امام صادق(ع) فرمود: هر که براى خدا نه چیز دیگر و براى در خواست وعده او و دریافت آنچه نزد خداست بدیدار برادرش رود، خدا هفتاد هزار فرشته بر او گمارد که فریاد زنند. هان پاک گشتى و بهشت خوشت باشد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۴ روایت: ۲ عَنْهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ عَنْ خَیْثَمَهَ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع أُوَدِّعُهُ فَقَالَ یَا خَیْثَمَهُ أَبْلِغْ مَنْ تَرَى مِنْ مَوَالِینَا السَّلَامَ وَ أَوْصِهِمْ بِتَقْوَى اللَّهِ الْعَظِیمِ وَ أَنْ یَعُودَ غَنِیُّهُمْ عَلَى فَقِیرِهِمْ وَ قَوِیُّهُمْ عَلَى ضَعِیفِهِمْ وَ أَنْ یَشْهَدَ حَیُّهُمْ جِنَازَهَ می‌تِهِمْ وَ أَنْ یَتَلَاقَوْا فِى بُیُوتِهِمْ فَإِنَّ لُقِیَّا بَعْضِهِمْ بَعْضاً حَیَاهٌ لِأَمْرِنَا رَحِمَ اللَّهُ ا أَمْرَنَا یَا خَیْثَمَهُ أَبْلِغْ مَوَالِیَنَا أَنَّا لَا نُغْنِى عَنْهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیْئاً إِلَّا بِعَمَلٍ وَ أَنَّهُمْ لَنْ یَنَالُوا وَلَایَتَنَا إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ أَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ حَسْرَهً یَوْمَ الْقِیَامَهِ مَنْ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَیْرِهِ
خیثمه گوید: خدمت امام باقر(ع) رسیدم تا با او وداع کنم. فرمود: اى خیثمه هر کس از دوستان ما را می‌بینى سلام برسان و آنها را بتقواى خداى بزرگ سفارش کن و اینکه توانگرشان بر فقیرشان توجه کند و قویشان بر ضعیف و زنده آنها بر جنازه می‌تشان حاضر شوند و در منازل بملاقات یکدیگر روند، زیرا ملاقات آنها با یکدیگر موجب زنده ساختن امر ماست، خدا رحمت کند بنده اى را که امر ما را زنده دارد. اى خیثمه بدوستان ما پیغام ده که ما از طرف خدا آنها را جز بعملشان بى نیازى ندهیم و چاره سازى نکنیم، جز باورع بدوستى ما نرسند و پرحسرت ترین مردم روز قیامت کسى است که عدالتى را بستاید و سپس بخلاف آن گراید (مانند کسیکه بولایت ائمه علیهم السلام تظاهر کند و از آنها پیروى ننماید یا عمل صالحى را بستاید و بآن عمل نکند).
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۵ روایت: ۴ عَلِیٌّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عَلِیٍّ النَّهْدِیِّ عَنِ الْحُصَیْنِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ زَارَ أَخَاهُ فِی اللَّهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِیَّایَ زُرْتَ وَ ثَوَابُکَ عَلَیَّ وَ لَسْتُ أَرْضَى لَکَ ثَوَاباً دُونَ الْجَنَّهِ
امام صادق(ع) فرمود: هر که براى خدا از برادرش دیدن کند، خداى عزوجل فرماید: مرا دیدن کردى و ثوابت بر من است و بثوابى جز بهشت برایت خرسند نیستم.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۶ روایت: ۷عَنْهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی غُرَّهَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ مَنْ زَارَ أَخَاهُ فِى اللَّهِ فِى مَرَضٍ أَوْ صِحَّهٍ لَا یَأْتِیهِ خِدَاعاً وَ لَا اسْتِبْدَالًا وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ یُنَادُونَ فِى قَفَاهُ أَنْ طِبْتَ وَ طَابَتْ لَکَ الْجَنَّهُ فَأَنْتُمْ زُوَّارُ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ وَفْدُ الرَّحْمَنِ حَتَّى یَأْتِیَ مَنْزِلَهُ فَقَالَ لَهُ یُسَیْرٌ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ إِنْ کَانَ الْمَکَانُ بَعِیداً قَالَ نَعَمْ یَا یُسَیْرُ وَ إِنْ کَانَ الْمَکَانُ مَسِیرَهَ سَنَهٍ فَإِنَّ اللَّهَ جَوَادٌ وَ الْمَلَائِکَهُ کَثِیرَهٌ یُشَیِّعُونَهُ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَى مَنْزِلِهِ
امام صادق(ع) می‌فرمود: هر کس براى خدا در حال بیمارى یا تندرستى از برادرش دیدن کند که براى نیرنگ و دریافت عوضى نباشد. خدا هفتاد هزار فرشته بر او گمارد که از پشت سرش فریاد زنند: پاک شدى و بهشت برایت خوش باد، شما زوار خدا و واردین حضرت رحمانید تا بمنزلش رسد یسیر گفت: بحضرت عرضکردم: قربانت اگر چه راه دور باشد؟ فرمود: آرى اى یسیر! اگر چه یکسال راه باشد زیرا خدا جواد است و فرشتگان بسیار، از او بدرقه کنند تا بمنزلش مراجعت کند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۷ روایت: ۱۱ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى أَیُّوبَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَیْسٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَّهً لَا یَدْخُلُهَا إِلَّا ثَلَاثَهٌ رَجُلٌ حَکَمَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْحَقِّ وَ رَجُلٌ زَارَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِى اللَّهِ وَ رَجُلٌ آثَرَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِى اللَّهِ
امام باقر(ع) فرمود: خداى عزوجل را بهشتى است که جز سه کس واردش نشوند: مردیکه بر زیان خود بحق حکم کند، و مردیکه برادر مؤمنش را براى خدا زیارت کند، و مردیکه براى خود برادر مؤمنش را برخود ترجیح دهد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۸ روایت: ۱۳ صَالِحُ بْنُ عُقْبَهَ عَنْ عُقْبَهَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَزِیَارَهُ الْمُؤْمِنِ فِى اللَّهِ خَیْرٌ مِنْ عِتْقِ عَشْرِ رِقَابٍ مُؤْمِنَاتٍ وَ مَنْ أَعْتَقَ رَقَبَهً مُؤْمِنَهً وَقَى کُلُّ عُضْوٍ عُضْواً مِنَ النَّارِ حَتَّى أَنَّ الْفَرْجَ یَقِى الْفَرْجَ
امام صادق(ع) فرمود: بدیدار مؤمن رفتن براى خدا از آزاد ساختن ده بنده مؤمن بهتر است و هر کس بنده مؤمنى را آزاد کند، هر عضو بنده عضوى از او را از آتش نگهدارد تا آنجا که فرج هم از فرج نگهدار باشد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۸ روایت: ۱۴ صَالِحُ بْنُ عُقْبَهَ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَیُّمَا ثَلَاثَهِ مُؤْمِنِینَ اجْتَمَعُوا عِنْدَ أَخٍ لَهُمْ یَأْمَنُونَ بَوَائِقَهُ وَ لَا یَخَافُونَ غَوَائِلَهُ وَ یَرْجُونَ مَا عِنْدَهُ إِنْ دَعَوُا اللَّهَ أَجَابَهُمْ وَ إِنْ سَأَلُوا أَعْطَاهُمْ وَ إِنِ اسْتَزَادُوا زَادَهُمْ وَ إِنْ سَکَتُوا ابْتَدَأَهُمْ
و فرمود: هر سه تن مؤمنى که نزد برادرشان اجتماع کنند که از بلاى او ایمن باشند و از شرور او بیم نداشته باشند و بآنچه نزد اوست امیدوار باشند، اگر خدا را بخوانند (براى رفع بلا) اجابتشان کند و اگر از خدا بخواهند بآنها عطا کند و اگر افزونى خواهند افزونیشان دهد و اگر سکوت کنند، خدا بنفع آنها آغاز کند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۹ روایت: ۱۶ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع لِقَأ الْإِخْوَانِ مَغْنَمٌ جَسِیمٌ وَ إِنْ قَلُّوا
امیرالمؤمنین(ع) فرمود: دیدار برادران غنیمت بزرگى است اگر چه اندک باشند (یعنى اگر چه اینگونه برادران کمیابند).
باب: مصافحه (دست بهم دادن)
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۵۹ روایت: ۳ ابْنُ فَضَّالٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَهَ عَنْ أَیُّوبَ عَنِ السَّمَیْدَعِ عَنْ مَالِکِ بْنِ أَعْیَنَ الْجُهَنِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ إِذَا الْتَقَیَا فَتَصَافَحَا أَدْخَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَدَهُ بَیْنَ أَیْدِیهِمَا وَ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى أَشَدِّهِمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ فَإِذَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِوَجْهِهِ عَلَیْهِمَا تَحَاتَّتْ عَنْهُمَا الذُّنُوبُ کَمَا یَتَحَاتُّ الْوَرَقُ مِنَ الشَّجَرِ
و فرمود: چون دو مؤمن بهم برخورند و مصاحفه کنند، خداى عزوجل دستش را میان دست آنها در آورد و بآنکه رفیقش را بیشتر دوست دارد، رو آورد. و چون خداى عزوجل به هر دو نفر متوجه شود (در صورتیکه هر دو یکدیگر را بیک اندازه دوست داشته باشند) گناهان آنها مانند برگ درخت بریزد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۰ روایت: ۵ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِى نَصْرٍ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِى عُبَیْدَهَ الْحَذَّأ قَالَ زَامَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع فِى شِقِّ مَحْمِلٍ مِنَ الْمَدِینَهِ إِلَى مَکَّهَ فَنَزَلَ فِى بَعْضِ الطَّرِیقِ فَلَمَّا قَضَى حَاجَتَهُ وَ عَادَ قَالَ هَاتِ یَدَکَ یَا أَبَا عُبَیْدَهَ فَنَاوَلْتُهُ یَدِى فَغَمَزَهَا حَتَّى وَجَدْتُ الْأَذَى فِى أَصَابِعِى ثُمَّ قَالَ یَا أَبَا عُبَیْدَهَ مَا مِنْ مُسْلِمٍ لَقِیَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ فَصَافَحَهُ وَ شَبَّکَ أَصَابِعَهُ فِی أَصَابِعِهِ إِلَّا تَنَاثَرَتْ عَنْهُمَا ذُنُوبُهُمَا کَمَا یَتَنَاثَرُ الْوَرَقُ مِنَ الشَّجَرِ فِى الْیَوْمِ الشَّاتِى
ابا عبیده حذأ گوید: از مدینه تا مکه در یکتاى کجاوه همراه اما باقر(ع) بودم، حضرت در بین راه پیاده شد و قضا حاجت کرد و برگشت و فرمود: اباعبیده دستت را بده، من دستم را دراز کردم، حضرت چنان فشرد که در انگشتانم فشار را احساس کردم. سپس فرمود: اى ابا عبیده هر مسلمانیکه برادر مسلمانشرا ملاقات کند و با او مصافح نماید و انگشتان خود را با انگشتان او درهم کند، گناهان آنها مانند برگ درختان در فصل زمستان بریزد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۱ روایت: ۱۰ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْمُثَنَّى عَنْ أَبِیهِ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ زَیْدٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا لَقِیَ أَحَدُکُمْ أَخَاهُ فَلْیُسَلِّمْ عَلَیْهِ وَ لْیُصَافِحْهُ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَکْرَمَ بِذَلِکَ الْمَلَائِکَهَ فَاصْنَعُوا صُنْعَ الْمَلَائِکَهِ
امام باقر(ع) فرمود: رسولخدا(ص): فرمود: چون یکى از شمابرادرش را ملاقات کند باید به او سلام کند و دست بدهد، زیرا خداى عزوجل فرشتگان را بدین عمل گرامى‌داشته، پس شما هم کار فرشته را بکنید.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۲ روایت: ۱۱ عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنِ ابْنِ بَقَّاحٍ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا الْتَقَیْتُمْ فَتَلَاقَوْا بِالتَّسْلِیمِ وَ التَّصَافُحِ وَ إِذَا تَفَرَّقْتُمْ فَتَفَرَّقُوا بِالِاسْتِغْفَارِ
رسولخدا(ص) فرمود: چون بیکدیگر برخوردید با سلام کردن و مصاحفه برخوردید، و چون از یکدیگر جدا شوید با آمرزش خواهى جدا شوید.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۲ روایت: ۱۳ عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ زَیْدِ بْنِ الْجَهْمِ الْهِلَالِیِّ عَنْ مَالِکِ بْنِ أَعْیَنَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِذَا صَافَحَ الرَّجُلُ صَاحِبَهُ فَالَّذِى یَلْزَمُ التَّصَافُحَ أَعْظَمُ أَجْراً مِنَ الَّذِى یَدَعُ أَلَا وَ إِنَّ الذُّنُوبَ لَتَتَحَاتُّ فِیمَا بَیْنَهُمْ حَتَّى لَا یَبْقَى ذَنْبٌ
امام باقر(ع) فرمود: هرگاه مردى با رفیقش دست دهد، آنکه دستش را نگه دارد، اجرش بیشتر است از آنکه رها می‌کند، و آگاه باش که گناهان از آنها بریزد تا آنجا که گناهى باقى نماند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۲ روایت: ۱۴ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ یَحْیَى بْنِ الْمُبَارَکِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَهَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَنَظَرَ إِلَیَّ بِوَجْهٍ قَاطِبٍ فَقُلْتُ مَا الَّذِى غَیَّرَکَ لِى قَالَ الَّذِى غَیَّرَکَ لِإِخْوَانِکَ بَلَغَنِى یَا إِسْحَاقُ أَنَّکَ أَقْعَدْتَ بِبَابِکَ بَوَّاباً یَرُدُّ عَنْکَ فُقَرَأ الشِّیعَهِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّى خِفْتُ الشُّهْرَهَ فَقَالَ أَ فَلَا خِفْتَ الْبَلِیَّهَ أَ وَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ إِذَا الْتَقَیَا فَتَصَافَحَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الرَّحْمَهَ عَلَیْهِمَا فَکَانَتْ تِسْعَهٌ وَ تِسْعُونَ لِأَشَدِّهِمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ فَإِذَا تَوَافَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَهُ فَإِذَا قَعَدَا یَتَحَدَّثَانِ قَالَ الْحَفَظَهُ بَعْضُهَا لِبَعْضٍ اعْتَزِلُوا بِنَا فَلَعَلَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْ سَتَرَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا فَقُلْتُ أَ لَیْسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاّلَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ فَقَالَ یَا إِسْحَاقُ إِنْ کَانَتِ الْحَفَظَهُ لَا تَسْمَعُ فَإِنَّ عَالِمَ السِّرِّ یَسْمَعُ وَ یَرَى
اسحاق بن عمار گوید: خدمت امام صادق(ع) رسیدم، حضرت با ترشروئى بمن نگریست، عرض کردم: سبب دگرگونى شما بامن چیست؟ فرمود: آنچه ترا با برادرانت دگرگون ساخته، اى اسحاق بمن خبر رسیده که در منزلت دربان گذاشته اى تا فقرأ شیعه را راه ندهند. عرضکردم: قربانت، من از شهرت ترسیدم، فرمود: از بلیه نترسیدى؟ مگر نمیدانى که چون دو مؤمن ملاقات کنند و مصافحه نمایند، خداى عزوجل بر آنها رحمت نازل کند که نود و نه قسمت آن براى آنکه رفیقش را دوست تر دارد باشد و چون در دوستى برابر باشند (باهم بایستند) رحمت خدا ایشانرا فرا گیرد، و چون براى مذاکره بنشینند، برخى از فرشتگان نگهبان آنها ببرخى دیگر گویند از اینها کنار گیریم، شاید رازى داشته باشند که خدا بر آنها پرده کشیده باشد. عرضکردم: مگر خداى عزوجل نمى‌فرماید: (بگفتارى دم نزند جز آنکه نزد او رقیب حاضر باشد، ۱۸ سوره ۵۰) فرمود: اى اسحاق ! اگر نگهبانان نشنوند، خداى عالم السر بشنود و ببیند.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۳ روایت: ۱۶ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ رِبْعِیٍّ عَنْ زُرَارَهَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یُوصَفُ وَ کَیْفَ یُوصَفُ وَ قَالَ فِى کِتَابِهِ وَ م ا قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ فَلَا یُوصَفُ بِقَدَرٍ إِلَّا کَانَ أَعْظَمَ مِنْ ذَلِکَ وَ إِنَّ النَّبِیَّ ص لَا یُوصَفُ وَ کَیْفَ یُوصَفُ عَبْدٌ احْتَجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِسَبْعٍ وَ جَعَلَ طَاعَتَهُ فِی الْأَرْضِ کَطَاعَتِهِ فِى السَّمَأ فَقَالَ وَ ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ مَنْ أَطَاعَ هَذَا فَقَدْ أَطَاعَنِى وَ مَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَانِى وَ فَوَّضَ إِلَیْهِ وَ إِنَّا لَا نُوصَفُ وَ کَیْفَ یُوصَفُ قَوْمٌ رَفَعَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ هُوَ الشَّکُّ وَ الْمُؤْمِنُ لَا یُوصَفُ وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیَلْقَى أَخَاهُ فَیُصَافِحُهُ فَلَا یَزَالُ اللَّهُ یَنْظُرُ إِلَیْهِمَا وَ الذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا کَمَا یَتَحَاتُّ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ
زراره گوید: شنیدم امام باقر(ع) می‌فرمود: خداى عزوجل وصف نشود، چگونه او را توان وصف نمود، که خود در کتابش فرماید: (خدا را چنانکه شایسته اندازه او است اندازه نکردند ۲۱ سوره ۶) پس به هر اندازه ایکه وصف شود، خود بزرگتر از آنست و پیغمبر صلى الله علیه و آله نیز وصف نشود، چگونه وصف توان کرد بنده اى که خداى عزوجل بهفت آسمان پوشیده گشته و اطاعت او را در زمین چون اطاعتش در آسمان قرار داده و فرموده است: (هر چه پیغمبر براى شما آورد آنرا بگیرید و از هر چه منعتان کرد بازایستید، ۷ سوره ۴۹) و هر که اطاعت این پیغمبر کند مرا اطاعت کرده و هر که نافرمانى او کند مرا نافرمانى کرده، و نیز کار را به او واگذار فرمود (بحدیث ۶۸۶ رجوع شود). و ما (ائمه هدى) نیز وصف نشویم، چگونه توان وصف نمود گروهى را که خدا پلیدى را که شک است از ایشان برداشته. و مؤمن هم وصف نشود، زیرا مؤمن برادرش را ملاقات کند و با او مصافحه نماید پس همواره خدا بایشان توجه نماید و گناهان از رخسارشان چون برگ از درخت بریزد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۴ روایت: ۱۸ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَصَافَحُوا فَإِنَّهَا تَذْهَبُ بِالسَّخِیمَهِ
امام صادق(ع) فرمود: با یکدیگر مصافحه کنید، زیرا مصاحفه کینه را می‌برد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۴ روایت: ۲۰ الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یَقْدِرُ أَحَدٌ قَدْرَهُ وَ کَذَلِکَ لَا یَقْدِرُ قَدْرَ نَبِیِّهِ وَ کَذَلِکَ لَا یَقْدِرُ قَدْرَ الْمُؤْمِنِ إِنَّهُ لَیَلْقَى أَخَاهُ فَیُصَافِحُهُ فَیَنْظُرُ اللَّهُ إِلَیْهِمَا وَ الذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتَّى یَفْتَرِقَا کَمَا تَتَحَاتُّ الرِّیحَ الشَّدِیدَهَ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ
امام صادق(ع) فرمود: کسى قدر خداى عزوجل را نداند و نیز قدر پیغمبرش را نداند و قدر مؤمن را هم نداند، مؤمن برادرش را ملاقات کندو با او مصافحه نماید، سپس خدا بآنها نظر کند و گناهان از رخسارشان بریزد تا از یکدیگر جدا شوند، چنانکه تند باد برگ را از درخت فرو ریزد.
اصول کافى ج: ۳ ص: ۲۶۵ روایت: ۲۱ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ عَنْ رِفَاعَهَ قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ مُصَافَحَهُ الْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ مُصَافَحَهِ الْمَلَائِکَهِ
رفاعه گوید: شنیدم امام(ع) مى‌فرمود: مصافحه کردن مؤمن از مصافحه ملائکه بهتر است (کنایه از اینکه مقام مؤمن از مقام فرشته برتر است)